Ik weet nog precies hoe overweldigend het voelde toen mijn eigen kleintje uren achter elkaar huilde. Je wilt alles proberen om te troosten, maar niks lijkt te helpen. Uiteindelijk begin je je af te vragen of je iets over het hoofd ziet. Misschien voel je je onzeker of zelfs schuldig, want waarom klinkt je baby zo intens verdrietig? Het lijkt wel baby huilen zonder reden, en je vraagt je af of je iets fundamenteels mist.
Toch is het belangrijk om te beseffen dat huilen voor baby’s de allerbelangrijkste manier is om te laten weten dat er iets is. En soms komt het gewoon over alsof er geen duidelijke oorzaak is. In werkelijkheid schuilt er vaak een hele logische verklaring achter die tranen. Ik heb geleerd dat, zelfs als het voelt alsof je baby uit het niets begint te huilen, er vaak een verborgen trigger is—of dat nu honger is, oververmoeidheid, een onprettig gevoel in de buik, of iets anders. In de komende alinea’s neem ik je stap voor stap mee langs de mogelijke redenen waar je baby’s huilbui vandaan kan komen, en deel ik wat mij in die heftige momenten enorm heeft geholpen.
Ik weet dat als je middenin zo’n situatie zit, je vooral behoefte hebt aan hele concrete, praktische tips. Je bent tenslotte doodmoe, en die constante onrust vreet energie. Daarom focus ik me hieronder vooral op haalbare oplossingen. Ik vertel je ook hoe je kunt herkennen of er eventueel wel meer aan de hand is dan “gewoon” een lastige fase. Denk bijvoorbeeld aan ernstige oorzaken die medische aandacht nodig hebben. Je hoeft er niet alleen voor te staan—ik heb ervaren dat je veel sneller de juiste aanpak vindt wanneer je weet waar je op moet letten.
Waarom lijkt het zo onverklaarbaar?
Je baby heeft nog geen woorden om zichzelf uit te drukken, dus huilen is de primaire taal. Als ik het gevoel had dat mijn baby uit het niets begon te huilen, vroeg ik me vaak af: “Waarom nu ineens?” Maar naarmate ik meer observeerde, ontdekte ik dat er vrijwel altijd subtiele signalen voorafgingen aan een huilbui. Misschien heb je ze niet meteen in de gaten, maar je baby laat kleine hints zien: sabbelen op handjes, gefrustreerde gezichtsuitdrukkingen, wiebelige armpjes of knijpende vuistjes.
- Onrustig bewegen kan wijzen op ongemak.
- Liplikken of zuigbewegingen betekenen vaak honger.
- Als je baby plots heftige geluiden of kreetjes maakt, kan er sprake zijn van een plotselinge prikkel (bijvoorbeeld een fel licht of een harde klap).
Het lijkt dus onverklaarbaar, maar in werkelijkheid is je baby je heel hard aan het vertellen: “Er is iets niet helemaal in orde, help me alsjeblieft.” Zodra je die hints beter leert herkennen, kun je soms zelfs huilen voorkomen door vroegtijdig in te grijpen. Zo kan je bijvoorbeeld wel eens zien aankomen dat je baby echt moe is, terwijl hij zelf nog niet snapt hoe hij moet inslapen. Voordat je het weet, spaar je jezelf en vooral je kleintje veel tranen.
Herken hongerige signalen
Een van de meest voorkomende redenen voor ogenschijnlijk ‘onverklaarbaar’ huilen is eigenlijk honger. Het frappante is dat die honger ineens kan opspelen, en baby’s hebben er (zeker in de eerste maanden) geen geduld voor om lang te wachten op hun volgende voeding. Ik merkte dat, wanneer mijn kleintje honger had, ik eerst kleine aanwijzingen kon zien zoals:
- Smakken met de lippen of mond zoeken naar iets om op te sabbelen.
- Zuigen op de vingertjes of knuistjes.
- Happen naar de borst wanneer ik hem dicht bij me hield.
Wanneer je deze vroege signalen opmerkt en direct reageert—dus voeden of een flesje geven—dan voorkom je vaak dat de huilbui overslaat in paniek. Een hongerige baby kan namelijk enorm snel in boos of intens verdrietig huilen vervallen, gewoon omdat ze hun behoefte niet kunnen uitstellen. In mijn ervaring helpt het om een vaste routine te hebben, maar blijf ook flexibel. Soms hebben ze wat eerder trek, soms juist later. Baby’s groeien in fases en kunnen in een zogeheten ‘groeispurt’ veel meer zin in voeding hebben dan normaal.
Als je merkt dat je baby ondanks een voeding blijft huilen, kun je ook posities aanpassen. Soms ligt een baby onhandig, of is hij te veel lucht aan het happen. Dan kan een boertje tussendoor helpen om dat opgehoopte luchtje kwijt te raken. Het is ontzettend simpel, maar ik vond het verbazingwekkend hoeveel verschil zo’n boertje kan maken. Let erop dat sommige baby’s niet alleen na het voeden moeten worden geburpt, maar ook na kort huilen of zelfs na het gebruik van een fopspeen, omdat ze dan weer lucht kunnen binnenkrijgen.
Wees alert op vermoeidheid
Net als honger, is vermoeidheid een hele logische oorzaak van huilen waar je soms niet meteen aan denkt. Ik weet nog dat ik dacht: “Waarom val je nu niet gewoon in slaap als je moe bent?” Maar jonge baby’s hebben hulp nodig om te leren inslapen en in een vast ritme te komen. Ze zijn nog volop hun eigen slaapcyclus aan het ontdekken.
Een oververmoeide baby kan juist heel hyperactief lijken: wriemelen, wapperen met handjes en hard huilen. Dat is geen expressie van energie, maar van pure onrust omdat hun lijfje en hoofdje onvoldoende rust hebben gehad. In het begin herkende ik dat niet als vermoeidheid, dus probeerde ik mijn kind af te leiden met speeltjes als hij moe was. Dat werkte averechts, want dan kreeg hij juist prikkels die hem nog meer wakker hielden.
Als je vermoed dat je kleintje moe is, probeer dan een kalme sfeer te creëren. Dim de lichten, praat met een zachte stem. Sommige ouders vinden het fijn om hun baby te wiegen of in te bakeren, zodat ze de geborgenheid voelen die lijkt op wat ze in de baarmoeder gewend waren. Een andere mogelijkheid is om met je baby even een kort wandelingetje te maken in een rustige omgeving. Het wiegen van de kinderwagen of het ritmische schommelen van je stappen helpt vaak om je kleintje te kalmeren.
Controleer de luier
Het is herkenbaar: net heb je de luier verschoond, en even later lijkt je baby zonder direct aanwijsbare reden driftig te huilen. Voor je het weet ontstaat het idee van baby huilen zonder reden. Ik ben er zelf vaak ingetrapt door te denken dat het niet de luier kon zijn, want ik had die toch net gedaan? Maar sommige baby’s zijn supergevoelig voor zelfs een klein beetje doordrenkte luier.
Sowieso is het handig een snelle check te doen wanneer je kleintje ontroostbaar klinkt. Een natte of vieze luier kan voor prikende geurtjes en een oncomfortabel gevoel zorgen. Bovendien kunnen sommige baby’s last krijgen van luieruitslag of irritatie, en dat pijnlijke branderige gevoel kan de oorzaak zijn van extra huilgedrag. Daarom gebruik ik graag luiers met een speciale indicator, een klein streepje dat verkleurt als de luier nat is. Zo zie je in één oogopslag of het tijd is om te verschonen.
Bij gevoelige huidjes is het gewoon extra belangrijk om op te letten dat de luier niet te lang vochtig blijft. Vanuit eigen ervaring kan ik ook zeggen dat een goede luiercrème kan bijdragen aan comfort bij luieruitslag. Is je baby extreem gevoelig of zie je rode plekken? Dan kan het zinvol zijn je routine aan te passen en vaker te verschonen, om de kans op huidirritatie te verminderen.
Voorkom overstimulatie
Overstimulatie betekent eigenlijk dat een baby meer prikkels binnenkrijgt dan hij kan verwerken. Bijvoorbeeld felle lampen, een televisie die aanstaat, meerdere mensen om je heen, harde geluiden, noem maar op. Ik had in het begin niet altijd door dat baby’s dit zo intens kunnen ervaren. Ze kunnen het immers niet verwoorden, en het gevolg is vaak onrustig huilen of zelfs krijsen.
Mijn tip: probeer je baby op tijd uit zo’n drukke omgeving te halen, vooral wanneer je ziet dat zijn oogjes afdwalen of dat hij schokkerige bewegingen gaat maken. Ga even met hem in een rustige kamer zitten, doe eventueel de gordijnen dicht of zorg voor gedimd licht. Soms kan een simpel rondje wandelen in een rustige buurt al wonderen doen. De frisse lucht en het natuurlijke daglicht hebben een kalmerend effect, vooral als je kleintje de wereld vanuit een draagdoek of kinderwagen kan zien zonder overprikkeld te raken.
Let op dat overstimulatie niet alleen komt door drukte buiten je huis. Een te lange speelsessie met heel veel speelgoed, muziek en drukte kan net zo goed te veel zijn. Elke baby heeft zijn eigen ‘grens’ van wat hij aankan. Houd dus altijd de lichaamstaal van je kleintje in de gaten. Zie je gefronste wenkbrauwen, onrustige armpjes of hoor je die typische jengelende huiltjes? Dan kan het helpen om je baby zachtjes tegen je aan te houden, een liedje te neuriën, en even de extra prikkels weg te nemen.
Herken tekenen van iets ernstigers
Ook al is veel huilen bij baby’s redelijk normaal, soms kun je het gevoel krijgen dat er meer aan de hand is. De onderzoeksgegevens zeggen dat er best wat onderliggende medische oorzaken kunnen meespelen, zoals koemelkallergie, een oorontsteking, of zelfs een haar dat ergens om de teen zit (een ‘hair tourniquet’). In die situaties klinkt het huilen vaak anders—scherp, intens en niet te troosten. Of je ziet dat je baby ook andere symptomen heeft, zoals koorts, uitslag, braken of diarree.
- Als je baby hoge koorts heeft, kijk dan of het om een infectie zoals een oorontsteking gaat. Zie ook baby koorts voor meer informatie over hoe je hiermee om kunt gaan.
- Heeft je baby extreem vochtige oogjes, hoor je piepende ademhaling of zie je andere ademhalingsproblemen, check dan ook baby hoesten of overleg met de huisarts.
- Denk je dat er sprake is van een allergie of intolerantie (bijvoorbeeld rode vlekjes, bloed in de ontlasting, onrustige huid)? Kijk dan eens bij baby allergie.
Let ook goed op je intuïtie. Ik vond het in het begin best spannend om te bepalen of ik niet te snel naar de huisarts zou rennen. Maar artsen en verplegers geven vaak aan dat je als ouder meestal heel goed aanvoelt wanneer iets écht niet in de haak is. Mocht je continu het gevoel hebben dat er iets serieus mis is, of blijft je baby ontroostbaar huilen ondanks al je inspanningen, dan is het verstandig advies in te winnen. Schroom niet om hulp te vragen, bijvoorbeeld via wanneer naar huisarts met baby.
Probeer kalmerende technieken
Als de basisbehoeften zijn vervuld (luier verschoond, gevoed, genoeg slaap, geen overprikkeling) en je baby huilt nog steeds, zijn er tal van kalmerende strategieën die je kunt toepassen om die schijnbaar redenloze huilbui te verzachten. Hieronder vind je mijn persoonlijke favorieten:
-
Witte ruis of een zacht ruisapparaat\
Het werkt haast magisch. Zet een white noise machine aan, of zelfs de afzuigkap of stofzuiger, en je zult zien dat de eentonige ruis een rustgevend effect heeft op baby’s. Ik raad je aan om eens te kijken bij Bol.com naar een klein, draagbaar witte-ruisapparaatje. Ik heb er zelf een die ik overal mee naartoe sleep, en het helpt vaak om mijn baby rustig te krijgen. -
Vast ritme creëren\
Baby’s zijn gebaat bij voorspelbaarheid. Dat geeft een gevoel van veiligheid. Probeer bepaalde slaap- en voedmomenten rond dezelfde tijden te plannen. Op den duur leert je baby dat na het avondritueel (badje, liedje, slaapzakje aan) het tijd is om te slapen. -
Bewegen en wiegen\
Denk aan rondlopen in huis terwijl je je kleintje op je arm of in een draagdoek hebt. Dat licht schommelende gevoel doet wonderen. Vanuit de baarmoeder kennen ze immers ook dat ritmische gewieg. -
Huid-op-huidcontact\
Soms wil je baby gewoon even de geborgenheid voelen. Trek je shirt uit (of doe het open) en leg je baby zachtjes op je borst. De warmte en de vertrouwde hartslag hebben een kalmerende werking. -
Liedjes en neurieën\
Je hoeft echt geen zangtalent te zijn. Het geluid van jouw stem is voor je baby al meer dan genoeg. Met een simpel slaapliedje of neuriën kun je een ritmisch, veilig gevoel nabootsen.
Door regelmatig deze technieken te gebruiken en te af te wisselen, kun je vaak de ergste huilbuien wat indammen. Of je baby nou last heeft van een gevoelige bui, verveeld is of gewoon even behoefte heeft aan nabijheid—dit soort hacks maken het samenleven een stuk aangenamer.
Let op colic factoren
Colic (ofwel darmkrampjes) staat bekend als een van de meest frustrerende oorzaken van langdurig huilen. Sommige baby’s kunnen urenlang ontroostbaar huilen, vooral in de late middag of vroege avond. Ik kan me herinneren dat ik zelf soms echt radeloos werd. Volgens medisch onderzoek start colic vaak rond 3 weken oud, piekt rond 6 weken en neemt tegen de 12 tot 14 weken weer af.
- Colic gaat vaak gepaard met opgetrokken beentjes, rood aangelopen gezicht en gasvorming in het buikje.
- De baby kan uit het niets in huilen uitbarsten en dan ook weer ineens stoppen.
- Soms verslikken ze zich tijdens het huilen in hun eigen speeksel of lucht. Let er dus op dat je baby niet in paniek raakt of moeite heeft met ademen.
Probeer gerust baby krampjes te raadplegen als je vermoedt dat je baby hier last van heeft. Daar vind je vaak tips over massagetechnieken voor het buikje en adviezen voor voeding. Sommige ouders merken dat het helpt om hun voeding aan te passen (als je borstvoeding geeft) of een speciale fles te gebruiken om minder lucht binnen te krijgen (als je flesvoeding geeft). Ook het gebruik van anti-koliekflesjes kan de druk in het buikje verminderen.
Wat me echt hielp, was mijn verwachtingen bijstellen: het is niet altijd mogelijk om colic meteen te verhelpen, maar ik kon mijn baby wel troosten door hem te wiegen, zachtjes in te bakeren en te zorgen voor rust. De wetenschap dat colic een fase is die vanzelf weer voorbijgaat, gaf me ook geruststelling. Het is intens, maar wel tijdelijk.
Vergeet je eigen welzijn niet
Dit klinkt misschien als een open deur, maar het is zó belangrijk om als ouder zelf te blijven checken hoe je je voelt. Baby’s jengelen of huilen kan na verloop van tijd echt zwaar op je gemoed drukken. Ik merkte dat ik prikkelbaar, moe en soms zelfs wanhopig werd als het huilen dagen achtereen doorging. Je bent tenslotte continu in de weer.
Het is oké om even hulp te vragen of pauze te nemen als je zelf aan je max zit. Leg jouw baby in een veilige plek—zoals het ledikant—en loop twee minuten naar een andere kamer om tot rust te komen als je merkt dat je over de grens gaat. Het is ten eerste veiliger voor je kind (want je wordt rustiger), en ten tweede bescherm je hiermee ook je eigen mentale gezondheid. Soms is het al genoeg om gewoon even diep adem te halen, wat water te drinken of snel iemand te bellen die je kan ondersteunen.
Denk ook aan simpele dingen zoals een wekelijkse oppasuren inplannen, zodat je kunt bijslapen of een momentje hebt om zelf iets leuks te doen. Die frisse blik als je terugkomt bij je baby kan zo’n verschil maken. Het is geen kwestie van ‘mislukken’ als je een keer wat extra steun vraagt aan familie of vrienden. Sterker nog, je doet je baby er een groot plezier mee als je zelf kalm en uitgerust blijft.
Extra oorzaken en praktische oplossingen
Naast de voor de hand liggende oorzaken van huilen zoals honger, een vieze luier of vermoeidheid, zijn er nog verschillende andere factoren te noemen die soms onder de radar blijven. Ik loop hieronder even kort door een aantal veelvoorkomende punten, zodat je kunt nagaan of er bij jouw baby onbewust iets speelt:
-
Te koud of te warm\
Voelt je baby’s huid erg klammig of juist koud aan? Onrust en huilen kunnen wijzen op een oncomfortabele temperatuur. Pas de kamertemperatuur (rond 18-20°C) en de kledinglagen aan. Een simpele vuistregel is dat je baby vaak één laagje meer nodig heeft dan jij. -
Infecties of pijntjes\
Denk aan O.R.S. nodig bij diarree of extra vocht bij uitdroging. Bij oorontstekingen zie je soms dat baby’s veel aan hun oortje trekken. Bij twijfel is het verstandig om de huisarts te bellen. -
Boredom of behoefte aan interactie\
Soms is je baby simpelweg verveeld en heeft hij behoefte aan jouw stem of een ander uitzicht. Zet je kleintje eens in het wipstoeltje bij het raam of maak oogcontact en babbel wat terug als hij geluidjes maakt. -
Verkeerde houding tijdens voeding\
Als je baby vaak moet spugen na de voeding, kun je bijvoorbeeld baby spugen na voeding raadplegen. Door de houdingen te veranderen, kan het voorkomen dat er minder lucht meekomt. -
Allergieën of intoleranties\
Een baby met koemelkallergie kan verschillende klachten vertonen, zoals eczeem, diarree of overmatig huilen zonder direct aanwijsbare reden. Zie voor meer info baby allergie.
In veel gevallen kun je dus zelf met een paar aanpassingen al een groot verschil maken. Probeer, wanneer dat kan, je voorzorgsmaatregelen te nemen. Zet bijvoorbeeld je telefoon eens op stil tijdens een voedingsmoment, zodat je niet afgeleid wordt en de baby in alle rust kan eten. Of zet in de avond alvast een rustige, donkere slaapkamer klaar, zodat je niet tijdens het huilen nog spullen hoeft te pakken.
Praktische tabel met veelvoorkomende oorzaken
Om de informatie overzichtelijk te maken, kun je hieronder een kleine tabel bewaren. Het helpt me vaak om even snel te checken waar het probleem mogelijk zit:
| Mogelijke oorzaak | Symptomen | Oplossing |
|---|---|---|
| Honger | Sabbelende mond, zoekreflex | Voeden, boertje laten doen |
| Vermoeidheid | Wrijven in de ogen, gapen | Rustige omgeving, wiegen, inbakeren |
| Vieze/natte luier | Onrust, jengelig huilen | Luier controleren en verschonen |
| Overstimulatie | Druk bewegen, rode oogjes | Prikkels verminderen, rustige ruimte |
| Krampjes of colic | Opgetrokken beentjes, schel huilen | Buikmassage, speciaal flesje, rust |
| Pijn of infectie | Koorts, rode oortjes, braken | Arts raadplegen en symptomen volgen |
Print hem gerust uit, hang hem op de koelkast. Zo heb je altijd een snelle checklist binnen handbereik.
Wanneer is medisch advies nodig?
Het is de vraag die ik mezelf ook vaak stelde: “Waar ligt de grens tussen ‘normaal’ huilen en iets dat echt zorgwekkend is?” De regel die ik nu volg, is heel simpel: als je als ouder voelt dat er iets niet klopt en je baby ontroostbaar blijft, schakel dan hulp in. Medische bronnen geven aan dat je de huisarts kunt bellen als je baby langer dan een uur aanhoudend huilt en niets helpt, of als je kleintje erbij koorts krijgt.
Twijfel je, maar wil je niet meteen naar de spoed? Check dan wanneer naar huisarts met baby, waar je meer richtlijnen kunt lezen. Als je baby naast het huilen ook andere alarmsignalen vertoont, zoals hoge koorts, sufheid, rode of bloederige plekken, herhaaldelijk braken of ernstige diarree, dan is het verstandig om snel medisch advies te vragen. Alleen al omdat je dan snel gerustgesteld kunt worden of eventueel meteen de juiste behandeling krijgt.
Soms is er echter geen duidelijke medische oorzaak te vinden, en blijkt alles in principe ‘normaal’, maar huilt je baby nog steeds heel veel. In zulke gevallen kun je advies vragen aan een consultatiebureau of een lactatiekundige (als je borstvoeding geeft). Een professional kan je bijvoorbeeld tips geven over voedtechnieken, houding of het herkennen van onderliggende stressfactoren.
Zo houd ik zelf de balans
Uiteindelijk draait het om balans: je wilt je baby op de best mogelijke manier ondersteunen, maar je moet zelf ook overeind blijven. Ik heb geleerd om niet te streng te zijn voor mezelf en heb ontdekt dat er geen perfecte ouder bestaat die elk huiltje meteen oplost. Iedereen doet wat in zijn of haar vermogen ligt. Door te luisteren naar mijn baby, patronen te ontdekken en daar rustig op in te spelen, vond ik steeds meer vertrouwen in mijn eigen aanpak.
Nog even op een rijtje wat mij helpt:
- Ik let echt op de verschillende subtiele signalen (gapen, smakken, wegkijken) om voor te zijn dat het huilen extreem wordt.
- Bij chronische klachten of langdurig huilen zet ik toch de stap naar de huisarts of consultatiebureau. Liever een keer te veel gebeld dan te weinig.
- Ik neem af en toe een momentje voor mezelf. Het is oké om even naar muziek te luisteren in een andere kamer, zeker als ik merk dat ik overstresst raak.
- Ik deel mijn zorgen met vrienden en familie. Dat scheelt zo veel in hoe ik me voel. Vaak blijkt dat ze exact dezelfde struggles hebben meegemaakt, wat me weer geruststelt.
Je staat er echt niet alleen voor. Er zijn lijnen zoals de Cry-sis helpline (in het Verenigd Koninkrijk) en ook in Nederland vind je supportgroepen, online forums, of simpelweg buurvrouwen met jonge kinderen die precies weten hoe het is. Een luisterend oor doet wonderen.
Aamen door de huilbuien heen
Die momenten dat je baby ogenschijnlijk zonder reden huilt, kunnen je echt door elkaar schudden. Het voelt alsof er geen einde aan die huilbui komt, en je stelt jezelf de vraag: “Doe ik iets fout? Heeft mijn baby pijn? Of is het gewoon een fase?” In veel gevallen is het een normale fase in de ontwikkeling, en je zult misschien merken dat het huilen met de weken of maanden vanzelf afneemt. Wel is het een kwestie van geduld, kennis en een beetje trial-and-error.
Probeer in elk geval de belangrijkste basis te checken: honger, slaap, luier, temperatuur en prikkels. Vervolgens kun je gaan voor kalmerende technieken zoals white noise, wiegen, huid-op-huidcontact en een ritmisch ritueel. Blijft je kindje ontroostbaar? Dan is het slim om signalen van medische problemen te herkennen en hulp in te schakelen als er opvallende symptomen zijn.
Mijn ultieme tip: onthoud dat jij als ouder het dichtst bij je baby staat. Je mag vertrouwen op je intuïtie en je mag om hulp vragen wanneer jij merkt dat je er zelf doorheen zit. Die kwetsbaarheid toont juist je kracht. Het klinkt cliché, maar echt: uiteindelijk leer je je baby steeds beter kennen. Elk huiltje heeft een verhaal, en stap voor stap kom je erachter hoe je jouw unieke kleintje kunt helpen.
Zelf was ik regelmatig verbaasd hoe mijn baby in korte tijd van wanhopig huilen kon gaan naar diep tevreden in mijn armen liggen. Dan had ik eindelijk net dát ene puzzelstukje gevonden: een schone luier, een extra boertje, een andere houding, een speentje, of gewoon even geen prikkels. Ik vond het een geruststellend gegeven dat huilen voor je baby hét communicatiemiddel bij uitstek is. Hij laat hiermee weten dat hij iets nodig heeft—en als je daar liefdevol op inspeelt, groeit het vertrouwen tussen jullie beiden.
Je doet het hartstikke goed. En geloof me, er komt een tijd dat je terugkijkt en denkt: “Wauw, toen huilde hij zoveel, en nu…?” Voor je het weet, breekt een andere fase aan. Dus houd moed en weet dat je niet alleen bent. Als het lastig wordt, hopelijk geeft deze informatie je even een duwtje in de goede richting. En wanneer je baby dan weer begint te jammeren, kun je straks met meer zekerheid proberen te achterhalen wat er aan de hand is. Geef jezelf de ruimte, geef je baby de ruimte, en stap voor stap komen jullie er wel doorheen.