Is het zorgelijk als je baby geen oogcontact maakt

Ik herinner me nog de eerste keer dat ik besefte dat mijn baby geen oogcontact maakte. Het voelde alsof ik iets belangrijks miste in onze communicatie, en ik vroeg me meteen af of dat normaal was. Misschien herken je die onrustige gedachte. Het is heel normaal om je af te vragen of er iets misgaat wanneer je kindje vooral naar alles behalve jouw gezicht kijkt. Tegelijkertijd is het goed om te weten dat oogcontact zich in de eerste levensmaanden nog volop ontwikkelt. In deze post duik ik in de verschillende redenen waarom oogcontact kan uitblijven, hoe het zich normaal gesproken ontwikkelt, en wat je kunt doen om het te stimuleren.

De culturele kant van oogcontact

Om te beginnen is het belangrijk te beseffen dat oogcontact niet in elke cultuur dezelfde rol speelt. In sommige regio’s, zoals bij de Kaluli-moeders in Papua New Guinea, worden baby’s bijvoorbeeld anders vastgehouden, namelijk naar buiten gericht. Daardoor hebben ze minder direct zicht op het gezicht van hun moeder. Toch is er in zulke culturen veel lichamelijk contact. In andere samenlevingen is mutual gaze — het moment waarop moeder en kind elkaar tegelijk aankijken — juist een belangrijke sociale bevestiging.

Dat laat voor mij zien dat er diverse manieren zijn om je kindje te betrekken, zelfs zonder voortdurend oogcontact. Oogjes zijn maar één factor in de hele socialisatie, want aanraking, stemgeluid en lichaamshouding spelen ook een grote rol.

Waarom oogcontact waardevol is

Ik snap heel goed dat je je afvraagt waarom oogcontact eigenlijk zo belangrijk is. Oogcontact wordt vaak genoemd als een eerste indicatie van sociale betrokkenheid en hechting. Zelf merk ik dat een simpel blijk van herkenning in de ogen van mijn baby meteen een gevoel van verbinding geeft. Het is alsof ze zeggen: “Ik zie jou, en jij ziet mij.” Dat moment kan ontzettend geruststellend en bijzonder zijn.

Oogcontact helpt bij het ontwikkelen van emotionele vaardigheden.
Het bevordert de onderlinge band tussen jou en je kindje.
Het is een natuurlijke manier om aandacht te trekken of geruststelling te geven.
Door elkaar aan te kijken, leren baby’s basisprincipes van communicatie, zoals afwachten en reageren.

Zodra je kindje een paar weken oud is, kunnen er van die magische momentjes ontstaan waarin jullie elkaars gezichtsuitdrukking nadoen, of waarin je kleine voor het eerst echt gericht naar je glimlacht. Die momenten zijn niet alleen hartverwarmend maar ook een teken dat de hersenen van je baby aan het leren zijn hoe sociale interactie werkt.

Hoe en wanneer oogcontact zich ontwikkelt

Vanaf de geboorte hebben baby’s al een voorkeur voor mensengezichten, maar hun zicht is dan nog behoorlijk beperkt. Vaak zien ze slechts op een afstand van ongeveer 20 tot 30 centimeter scherp. Dat is meestal precies de afstand tussen jouw gezicht en dat van je baby tijdens het voeden. Rond zes tot acht weken beginnen baby’s je echt in de ogen te kijken. Als je die twee maanden passeert zonder enig teken van oogcontact, dan is het slim om dat aan te kaarten bij de kinderarts. Ze kunnen dan onderzoeken of er eventueel sprake is van een gezondheidsprobleem, zoals een visuele beperking.

Tussen de drie en vier maanden merk je vaak de eerste sociale glimlach. Beste moment ooit, toch? Je lacht, en je baby lacht terug — met oogcontact erbij ontstaat ineens een hele andere dynamiek. Deze ontwikkeling gaat hand in hand met de groei van het gezichtsvermogen en de groei van de sociale delen van de hersenen. Rond zes maanden breiden de communicatieve vaardigheden zich uit. Denk aan brabbelen (“da-da,” “ba-ba”), gezichtsuitdrukkingen nabootsen, en actiever oogcontact opzoeken.

0-2 maanden: wazig zicht, vooral gericht op licht en contrast.
3-4 maanden: grotere focus, beginnende sociale lach.
Vanaf 6 maanden: meer doelgericht oogcontact, ontdekken van gezichtsuitdrukkingen, brabbelen.

Wil je hier meer over lezen? Dan is het leuk te kijken naar de verschillende mijlpalen baby. Daar vind je een handig overzicht van welk gedrag en welke vaardigheden je rond elke leeftijd kunt verwachten.

Redenen waarom oogcontact uitblijft

Ik weet dat het frustrerend kan zijn als je baby je niet lijkt aan te kijken terwijl je er alles aan doet om een reactie te krijgen. Toch is “geen oogcontact” niet altijd direct reden tot paniek. Er zijn namelijk verschillende oorzaken:

Overstimulatie of vermoeidheid: Sommige baby’s raken gauw overprikkeld. Als er te veel gebeurt — fel licht, veel beweging, geluiden om zich heen — kunnen ze hun blik afwenden om rust te creëren.
Eigen temperament: De ene baby is super sociaal en lacht iedereen toe, de ander is wat voorzichtiger. Dat hoeft op zich nog geen reden tot zorgen te zijn.
Visuele problemen: Een oogafwijking of andere visie-issues kunnen ervoor zorgen dat je kindje je simpelweg niet goed ziet.
Gehoorproblemen: Het lijkt op het eerste gezicht niet relevant voor oogcontact, maar als je kindje slecht hoort, ziet hij of zij mogelijk minder aanleiding om je te zoeken met de ogen.
Verschillende culturele gewoonten: Zoals gezegd, in sommige culturen is direct oogcontact minder dominant.
Ontwikkelingsgerelateerde uitdagingen: Denk aan autismespectrumstoornissen, of een achterstand in ontwikkeling baby.

Particulier hoor ik weleens vragen als: “Is het autisme?” Ik begrijp die angst. Natuurlijk kan minder oogcontact een kenmerk zijn van ASS, maar het is zeker niet het enige signaal. Ook zijn er baby’s met autisme die af en toe best oogcontact maken, of andersom: baby’s zonder autisme die oogcontact juist vermijden door andere factoren. Het is dus een potentiële aanwijzing, maar geen definitieve diagnose op zichzelf.

Angst voor ontwikkelingsproblemen

Ik begrijp dat zodra je merkt dat het oogcontact niet echt op gang komt, je aan ontwikkelingsproblemen denkt. Dat deed ik zelf ook. Ik kan je echter geruststellen: baby’s zijn net kleine ontdekkingsreizigers die per persoon variëren in tempo. Voel dus even of je je echt bijzonder veel zorgen maakt, of dat er misschien andere factoren meespelen. Een paar vragen die ik mezelf ooit stelde:

Reageert mijn baby wél op andere prikkels, zoals geluiden of aanrakingen?
Is er totaal geen oogcontact, of is het er wel maar schaars?
Lacht mijn baby? Maakt mijn baby geluidjes, zoals brabbelen?
Merkt mijn baby het wanneer ik de kamer inloop of mijn stem verhef?

Misschien scoort je baby op veel punten prima, behalve op oogcontact. In dat geval kan er sprake zijn van een specifiek obstakel (zoals prikkelgevoeligheid of lichtschuwheid), en dat is niet meteen aanwijzing voor een grote ontwikkelingsstoornis. Als je echter meerdere signalen opmerkt — bijvoorbeeld dat je baby ook niet brabbelt rond zes maanden, of niet reageert als je hem bij de naam noemt — is het zeker verstandig om een professional te raadplegen. Denk bijvoorbeeld aan een bezoek aan de kinderarts of een verwijzing naar een kinderneuroloog, ontwikkelingspsycholoog of een andere specialist.

Over het algemeen gaan ogen, oren en hersenen alle drie samen in de ontwikkeling. Zie je afwijkingen op meerdere fronten? Maak het bespreekbaar. Je kunt ook meer algemene informatie opdoen over een gezonde groei op ontwikkeling baby, zodat je weet welke mijlpalen gangbaar zijn in de verschillende maanden.

Tips om oogcontact te stimuleren

Natuurlijk wil je je baby graag helpen bij het opbouwen van sociale vaardigheden. Oogcontact is daarin een eerste stap. Hieronder vind je een aantal strategieën die voor mij echt het verschil hebben gemaakt.

Creëer een rustige omgeving\
Probeer afleiding te minimaliseren. Baby’s kunnen snel overladen raken door televisie, fel licht of te veel mensen in dezelfde ruimte. Een rustige kamer met zacht licht kan net genoeg zijn om je kleintje in focus te houden.
Ga op ooghoogte\
Ik merkte dat als ik me fysiek op dezelfde hoogte bevond als mijn baby — bijvoorbeeld liggend op de grond naast hem — hij veel eerder geneigd was om naar mijn gezicht te kijken. Dichtbij, oog in oog, en voor een baby is dat heel uitnodigend.
Gebruik speelgoed met heldere kleuren\
Felgekleurde rammelaars of knisperboekjes kunnen de aandacht trekken. Houd iets naast je gezicht en maak een zacht geluid, zodat je baby zowel visueel als auditief geprikkeld wordt. Daarna kun je het speelgoed wegleggen en proberen direct oogcontact te maken.
Praat met een warme, rustige stem\
Door intonatie en glimlach uit te wisselen voelt je baby zich veilig en comfortabel. Een zachte stem kan prikkels geven zonder te overweldigen, zeker bij baby’s die snel schrikken of angstig zijn.
Gebruik aanraking\
Aaien over hun wangetje of zachtjes op het armpje tikken kan de aandacht trekken. Bij dove moeders en baby’s wordt “tap/sign”-strategie gebruikt: door een zacht tikje op de schouder weet de baby dat er een volgend contactmoment komt. Dit kun jij ook proberen in lichtere vorm.
Lach regelmatig\
Het lijkt vanzelfsprekend, maar een glimlach is ontzettend aanstekelijk voor baby’s. Ze zijn biologisch ingesteld om gezichtsuitdrukkingen te spiegelen. Wanneer je veel lacht, heeft je kleine meer aanleiding om in jouw richting te kijken en terug te lachen.
Korte en positieve momenten\
Probeer niet te focussen op lang aanhoudend oogcontact, maar vier elk kort moment dat je baby wél je blik vangt. Zo wordt het iets om blij van te worden, waardoor je baby er de volgende keer meer voor openstaat.

Naast deze tips kun je ook denken aan speelse activiteiten, zoals liedjes zingen of kiekeboe spelletjes. Zelf gebruik ik ook graag vrolijke prentenboekjes die ik dicht bij mijn gezicht houd. Mocht je op zoek zijn naar fijn speelgoed, kun je kijken naar simpele, felgekleurde rammelaars of knisperdoekjes op Bol.com. Een paar euro kan al genoeg zijn om iets leuks te scoren dat je baby’s aandacht trekt. Ook een zachte knuffel waar je baby in kan knijpen en op kan sabbelen, kan helpen om interesse in jouw richting te wekken.

Wanneer medische hulp inschakelen

Verreweg de meeste gevallen van beperkt oogcontact los je met kleine aanpassingen of wat extra rust wel op. Toch begrijp ik goed dat er altijd een stemmetje blijft zeggen: “Wat als er wel iets serieus aan de hand is?” Die twijfel had ik ook. Ik ben toen in gesprek gegaan met mijn kinderarts. Soms is een verwijzing naar een kinderoptometrist of KNO-arts nodig om visie- of gehoorproblemen uit te sluiten.

Visieproblemen? Als je merkt dat je baby het moeilijk vindt om voorwerpen te volgen met de ogen, of als je baby vaak scheel kijkt, kun je kijken bij baby kijkt scheel. Wanneer je vermoedt dat er een oogafwijking speelt, kan je huisarts of kinderarts een doorverwijzing regelen.
Gehoorproblemen? Reageert je baby niet als je zachtjes praat, of schrikt hij niet van harde geluiden? Dan is het raadzaam om een check te laten doen. Lees eventueel meer bij baby schrikt van harde geluiden.
Ontwikkelingsachterstand? Krijg je het gevoel dat er meer aan de hand is dan alleen oogcontact? Kijk ook eens bij mentale ontwikkeling baby voor extra informatie en herkenningspunten.

Over het algemeen hanteer ik zelf de grens van zes maanden: tegen die tijd zou een baby je regelmatig aankijken, glimlachen en gaan brabbelen. Gebeurt dat niet — of maakt je baby echt geen contact? Dan is het verstandig om het met de kinderarts te bespreken. Het kan heel onschuldig blijken, maar hoe eerder je het weet, hoe sneller je gerichte hulp kunt krijgen als dat nodig is.

Omgaan met onzekerheid

Bij de eerste tekenen van “foutjes” in de ontwikkeling, kan ik zelf behoorlijk piekeren. Ik merk dat ik dan snel online ga zoeken, wat me soms alleen maar ongeruster maakt. Klinkt dat bekend? Het helpt me om erover te praten met mijn partner of een vriendin die hetzelfde heeft meegemaakt. Erover praten neemt niet meteen alle zorgen weg, maar het helpt wel om even je hart te luchten.

Probeer intussen je eigen stress niet te veel over te brengen op je baby. Ik weet dat dat soms lastig is, maar baby’s voelen jouw spanning heel goed aan. Een ontspannen sfeer is bevorderlijk voor het contact — in welke vorm dan ook. Jij bent de veilige haven voor je kleintje, en het is enorm waardevol als je die rol met vertrouwen kunt vervullen, ook al ben je zelf onzeker.

Verschil tussen alledaags en zorgelijk

Misschien herken je dit patroon: je baby krijgt al best wat oogcontactmomenten, maar niet zo vaak als je bij andere ouders ziet op het consultatiebureau. Het kan dat je baby gewoon wat selectiever is. Als je baby verder wel andere mijlpalen behaalt — denk aan omrollen, grijpen, lachen, geluidjes maken, proberen te zitten — is er meestal weinig om je echt zorgen over te maken.

Kort en geconcentreerd: Sommige baby’s richten hun blik enkel korte momenten op jouw gezicht. Ze gapen eens, ze lachen, en gaan dan verder met iets anders. Dat is prima, zolang dat eventjes oogcontact er is.
Overprikkeld: Herken je dat je baby na een drukke middag overal naar kijkt behalve naar jou? Probeer het op een rustig moment opnieuw en kijk of het dan anders is.
Let op andere signalen: Lacht je baby wanneer je lacht? Krijg je een reactie — een geluidje, een beweging — als je zachtjes tegen hem of haar praat? Deze vormen van interactie vertellen ook veel over de ontwikkeling.

Voor mij was het inzicht vooral dat oogcontact niet het enige middel is waarmee je baby verbinding zoekt. We staan vaak stil bij de ogen omdat het zo zichtbaar is. Maar een baby kan ook je aandacht vragen door armpjes uit te strekken, te kirren, of om zich heen te grijpen. Al die momenten samen vormen de basis voor een gezonde sociale ontwikkeling.

Sensory processing en prikkelgevoeligheid

Er wordt vaak over autisme gesproken als het gaat om minder oogcontact, maar ook sensory processing issues kunnen invloed hebben op hoe je baby reageert. Sommige baby’s raken snel overprikkeld door visuele prikkels. Daardoor kan direct oogcontact te “intens” aanvoelen. Zeker als fel licht of drukke ruimtes meespeelt, kan je baby afwenden om het zenuwstelsel te beschermen.

Occupational therapists (ergotherapeuten) kunnen je helpen als je baby sterk reageert op bepaalde prikkels. Zij werken soms met stapsgewijze blootstelling en positieve bekrachtiging, zodat de oogcontacttijd geleidelijk toeneemt. Bij hen staan aanraking en spel vaak centraal. Ook thuis kun je hiermee experimenteren: maak oogcontact in kleine stapjes, moedig elk mini-moment aan, en stop op tijd als je merkt dat je kindje overprikkeld raakt. Zo houd je het leuk voor jullie allebei.

Praktische stappen om zelf te proberen

In mijn eigen zoektocht heb ik een aantal praktische strategieën verzameld. Misschien helpt het jou ook:

Maak gebruik van dagelijkse routines\
Tijdens het voeden of verschonen is je baby meestal dicht bij je gezicht. Praat dan eens zachtjes tegen hem, of zing een liedje. De kans is groot dat hij heel even naar je opkijkt.
Speel met spiegelingen\
Hang een babypoveilig spiegeltje in de buurt van de commode of box. Baby’s zijn gek op hun eigen reflectie. Soms kijken ze dan ook even jouw kant op als ze verschil in gezichten ontdekken.
Houd de speeltijd kort\
Baby’s zijn vaak snel moe. Geregeld vijf tot tien minuten intensief contact kan voldoende zijn. Laat je kindje daarna rustig andere dingen bekijken.
Verspreid prikkels\
Laat het licht niet te fel zijn, kies voor een rustige achtergrond, en voorkom harde geluiden. Zo kan je baby zich volledig concentreren op jouw stem en gezicht.
Koop één favoriet voorwerp\
Ik gaf mijn baby een zacht knuffeldoekje met een vrolijk diertje erop. Telkens als ik dat tevoorschijn haalde, keek hij er blij naar. Vervolgens haalde ik het doekje even langs mijn gezicht. Een subtiele manier om die oogjes mijn kant op te lokken.

Spelen met verwachtingspatronen

Een van de leukste manieren om je baby te leren dat er iets moois gebeurt als hij jou aankijkt, is met spelletjes als kiekeboe. Wanneer je je handen voor je gezicht doet en dan plots tevoorschijn komt met een grote lach, wordt dat vaak gevolgd door een kort, maar krachtig oogcontactje. Je kunt dit uitbouwen naar “Wat zie ik daar?”-spelletjes of liedjes waarbij je telkens even in beeld verschijnt.

Als je kindje wat ouder wordt en al kan grijpen, kun je zelfs een mini-kiekeboe doen met een zacht speeltje. Laat het speeltje over je ogen kruipen, en dan “verstop” je je achter het speeltje. Dat maakt het speels en uitdagend, zonder het oogcontact te forceren. Ik vond dit zelf heel leuk om te doen zodra mijn baby kon reiken en grijpen — meestal zo rond de 3 of 4 maanden.

Observatie van andere mijlpalen

Hoewel oogcontact een van de eerste dingen is waar je op let, is het goed om andere mijlpalen niet uit het oog te verliezen. Denk aan brabbelen, het ontwikkelen van gezichtsuitdrukkingen, pakken en grijpen, of proberen te rollen en te zitten. Als de meeste andere mijlpalen op schema lopen, is de kans groot dat je baby zich op zijn eigen tempo prima ontwikkelt.

Kijkt je baby al naar voorwerpen en steekt hij ze in de mond? Dit gebeurt vaak rond 4-5 maanden, wanneer ze leren grijpen en verkennen.
Probeert je baby om te rollen? De meeste baby’s starten hier rond 4-6 maanden mee. Zie wanneer gaat een baby rollen voor meer info.
Begint je baby al wat klanken te vormen? Als er geen babbeltjes of klanken zijn rond de 6 maanden, is het handig met je arts te praten.

Al deze mijlpalen hangen samen, omdat de cognitieve en motorische ontwikkeling invloed hebben op hoe je baby met jou communiceert. Weet dat geen enkel kind precies dezelfde route volgt, maar grote verschillen kunnen een teken zijn om even te informeren bij een professional.

Baby maakt geen oogcontact: is er sprake van autisme?

Veel ouders schrikken als ze dit in verband horen met autisme. Terecht, want het idee roept onzekerheid op. Maar let op: autisme kent meerdere kenmerken, zoals geen oogcontact, repetitief gedrag, en weinig reactie op de eigen naam. Het niet maken van oogcontact alleen is geen doorslaggevend kenmerk. Sommige baby’s met autisme houden best even oogcontact, maar zijn snel overprikkeld en draaien hun hoofd vervolgens weg.

Merk je daarnaast dat je kindje overgevoelig is voor geluid, nauwelijks brabbelt, niet lacht of helemaal niet reageert op anderen? Dan kan er misschien meer aan de hand zijn. In dat geval zal de huisarts jullie waarschijnlijk doorverwijzen voor een gespecialiseerde observatie. Vroege interventie kan enorm helpen bij het aanleren van vaardigheden en het ondersteunen van zowel de baby als ouders. Bij twijfel: vraag begeleiding. Daar is niets mis mee. Geloof me, het is een opluchting om de duidelijkheid te krijgen, welke kant het ook op gaat.

Wat als je baby oogcontact vermijdt door zintuiglijke gevoeligheid?

Niet ieder kindje dat oogcontact schuwt, heeft autisme. Soms is er sprake van sensorische overbelasting, visuele problemen, of andere factoren. Een baby die erg gevoelig is voor fel licht of onverwachte bewegingen, kan het simpelweg te veel vinden om jouw gezicht lang te fixeren. Je herkent het misschien als je baby tenminste kort oogcontact maakt in een gedimde kamer, maar wegkijkt als er een lamp vol op jullie schijnt.

Het helpt om te experimenteren met verschillende omgevingen. Zelf begon ik met de slaapkamer: gordijnen halfdicht, zacht muziekje uit, en dan kijken wat er gebeurt. Soms zie je meteen een andere reactie. Als je echt vermoedt dat prikkels het probleem vormen, kunnen oefeningen van een ergotherapeut (eventueel samen met een logopedist) uitkomst bieden. Ze werken soms met rustige, herhaalde blootstelling aan prikkels waardoor de baby langzaamaan went en leert dat oogcontact niet overweldigend hoeft te zijn.

Overleg met je kinderarts of specialist

Wanneer blijf je nu echt zorgen delen met een professional? Ik heb zelf een paar richtlijnen waar ik me aan hou:

Geen enkel oogcontact na 2 maanden, of geen verbetering tegen de volgende consultatie.
Niet reageren op geluid (zoals stem of muziek).
Geen sociale glimlach rond 3-4 maanden.
Niet brabbelen rond 6 maanden, of géén enkele vorm van interactie.
Overige ontwikkelingsmijlpalen (zoals grijpen, rollen, hoofdbalans) lopen ver achter.

Merk je meerdere van deze punten op, dan is het verstandig om je bevindingen te bespreken met de arts. Die kijkt of er aanvullend onderzoek nodig is: een gehoortest, optisch onderzoek of een doorverwijzing voor ontwikkelingsobservatie.

Producten en hulpmiddelen

Voor sommige baby’s is een knuffel, rammelaar of ander speeltje het perfecte hulpmiddel om te oefenen met kijken. Door een opvallend voorwerp te gebruiken, prikkel je de nieuwsgierigheid. Op Bol.com vind je bijvoorbeeld babyspiegels en knuffeldoekjes met contrasterende kleuren. Dat soort producten kan het nét wat makkelijker maken om je baby in jouw richting te laten kijken en daarna oogcontact te initiëren.

Natuurlijk zijn speeltjes geen wondermiddel, maar vaak helpt het om iets extra’s in te zetten. Maak er een spel van: laat het speeltje opduiken naast je gezicht, maak een vrolijk geluidje, en kijk of je baby even oogcontact zoekt in die verwondering. Korte speelmomenten werken vaak beter dan langdurig aandringen.

Het belang van een kalme mindset

Als ik één ding heb geleerd, is het dat mijn eigen stemming grote invloed heeft op de baby. Ben ik zelf gespannen en druk, dan kan het zomaar zijn dat mijn baby daardoor onrustiger wordt en minder geneigd is tot contact. Ik probeer daarom bewust adem te halen, mijn schouders te ontspannen, en mezelf eraan te herinneren dat ieder kind een eigen tempo heeft.

Het helpt me ook om te onthouden dat oogcontact niet allesbepalend is voor een sterke band met mijn kleine. We knuffelen, we lachen, we zingen, we lezen boekjes — allemaal manieren om connectie te maken. Oogcontact is er dan een onderdeel van, maar niet de enige pijler. Houd dat in gedachten als je merkt dat je jezelf gek maakt om die grote vraag: “Waarom kijkt hij me niet aan?”

Samenvattend: laat je niet gek maken

Je bent niet de enige ouder die zich zorgen maakt wanneer een baby geen oogcontact maakt. Bij de meeste kindjes is dat tijdelijk of sterk afhankelijk van moment en prikkelverwerking. Desondanks is het altijd goed om alert te zijn op bijbehorende signalen. Hier nog eens de belangrijkste punten:

Baby’s starten doorgaans met oogcontact rond 6-8 weken.
Rond 3-4 maanden vertonen ze sociale glimlach en reageren op je lach.
Overprikkeling, vermoeidheid, visuele of gehoorproblemen kunnen oogcontact verminderen.
Een gebrek aan oogcontact is soms (maar niet altijd) een eerste signaal van autisme.
Kijk ook naar andere mijlpalen, zoals brabbelen, grijpen en lachen.
Creëer een rustige, uitnodigende omgeving en ga op ooghoogte.
Speel spelletjes als kiekeboe en gebruik speelgoed om je gezicht interessanter te maken.
Raadpleeg je kinderarts bij aanhoudende zorgen, zeker na de 6 maanden.

Blijf vertrouwen houden in je baby

Als afsluiting wil ik zeggen: ik snap dat het kan voelen alsof je iets mist als je geen direct oogcontact hebt met je kleintje. Toch is het de moeite waard om rustig te blijven en stap voor stap te ontdekken waar je baby écht behoefte aan heeft. Misschien betekent dat net wat extra stilte, een andere lichtinval, of een tijdje afwisselen met aanraking in plaats van kijken. Of je probeert eens een vrolijk boekje, zingt een melodietje, en zoekt gaandeweg wat het beste werkt.

Ik gun je dat moment van opluchting wanneer je voor het eerst echt een blik kruist met je kleine, want dat is een van de mooiste gevoelens die er is. En geloof me, zelfs als het niet onmiddellijk komt, kun je nog steeds een liefdevolle band opbouwen. Laat je niet ontmoedigen door vergelijkingen of de druk van buitenaf (“Is je baby al aan het lachen?” of “Moet hij niet allang in je ogen staren?”). Ieder kind ontwikkelt zich anders.

Constateer je echter dat je baby na een paar maanden nauwelijks contact zoekt en zich ook op andere gebieden minder lijkt te ontwikkelen? Schroom dan niet om hulp of advies te vragen. Ik heb ervaren dat vroeg ingrijpen vaak een wereld van verschil maakt. Maar zelfs als je nog afwacht, blijf vooral kalm, lief en geduldig. Jullie staan samen aan het begin van de mooiste ontdekkingsreis. Ik weet hoe het voelt om je zorgen te maken, maar ik kan je verzekeren: stap voor stap, en met veel liefde, kom je doorgaans heel ver. Je bent niet alleen. En voor je het weet, kijk je elkaar vol vertrouwen aan.