Ik snap het helemaal: soms zit je daar met je slapende (of juist huilende) baby op schoot en denk je eventjes, “Kan iemand me alsjeblieft vertellen of ik het goed doe?” We willen allemaal weten hoe we moeten omgaan met onzekerheid als ouder, maar de twijfels kruipen vaak ongezien binnen. Ik heb zelf geleerd dat het juist door die onzekerheid is dat we als ouders willen blijven groeien. In dit artikel deel ik hoe ik stap voor stap mijn eigen twijfels heb leren begrijpen, en welke strategieën ik heb ontdekt om compassievol met mezelf en mijn kleintje om te gaan.
Erken je eigen twijfels
Iedere keer als ik me afvroeg of ik wel de juiste beslissingen nam, merkte ik dat ik geneigd was om die twijfels weg te duwen. Maar wanneer je je eigen twijfel niet erkent, ga je hem soms alleen maar groter maken. Dus hier is de eerste stap: zeg eerlijk tegen jezelf, “Ik ben onzeker over… (vul hier je eigen zorg in).” Door deze onzekerheid te benoemen, breng je hem aan de oppervlakte. Dat alleen geeft al een stukje verlichting.
- Schrijf op waar de twijfel vandaan komt. Is het iets wat je op social media voorbij zag komen? Heb je verhalen gehoord van andere ouders?
- Vraag jezelf af of deze gedachte realistisch is. Soms helpt het mij om eerst feiten op een rij te zetten.
Een simpele oefening is om gedurende een paar dagen steekwoorden bij te houden. Bijvoorbeeld: “Onzeker over het slaapritme,” of “Twijfel of ik streng genoeg ben.” Het werkt bijna als een dagboek, en door jezelf ruimte te geven om te benoemen wat je voelt, erken je actief die innerlijke stem.
Waarom we ons vaak onzeker voelen
Ik merkte dat mijn twijfel vaak ontstond als ik mezelf vergeleek met andere ouders. Iedereen lijkt het zo goed voor elkaar te hebben, vooral online, waar foto’s van die vrolijke baby en de superouderschap-tips je om de oren vliegen. Het is dan bijna onvermijdelijk om aan jezelf te gaan twijfelen.
Maar de waarheid is dat niemand het helemaal “perfect” doet. We hebben allemaal andere situaties en andere kinderen. Bovendien wordt ons brein al snel in de war gebracht als de toekomst onvoorspelbaar voelt. Onderzoekers noemen dat “situational uncertainty,” ofwel de onzekerheid die je ervaart als je niet weet welke uitkomsten er mogelijk zijn. Bij baby’s weet je immers vaak niet of de volgende nacht doorslapen betekent dat ze voortaan altijd doorslapen, of dat het de volgende avond weer helemaal anders gaat. Dit soort onvoorspelbaarheid kan leiden tot extra spanning.
Je bent niet de enige
Uit diverse onderzoeken blijkt dat ouders wereldwijd worstelen met vragen over de opvoeding. Zo maken bijna driekwart van de ouders zich zorgen over de mentale gezondheid van hun kind (Pew Research Center, Pew Research). En als je bedenkt wat social media allemaal aan prikkels en vergelijkingsmateriaal toevoegt, is het logisch dat onzekerheid snel toeneemt. Ik probeer me altijd te realiseren dat mijn onrust helemaal niet vreemd is. Veel mensen voelen zich net zo.
Werk met realistische verwachtingen
Een grote valkuil voor mij was dat ik van mezelf verwachtte dat ik meteen alles “onder de knie” zou hebben. Ik dacht dat mijn baby meteen vingerdikke signalen zou geven als hij moe, hongerig of overstuur was. Maar in de praktijk zijn baby’s niet altijd duidelijk, en soms moet je, net als ik, maar een beetje puzzelen. Een fijne aanpak is om te werken met realistische verwachtingen:
- Geef jezelf de ruimte om te leren. Niemand wordt geboren met een kant-en-klaar opvoedplan.
- Focus op het proces in plaats van het resultaat.
- Houd rekening met kleine tegenslagen en wees voorbereid op zorgen die regelmatig terugkomen.
Ik merkte dat het verlagen van mijn verwachtingen over hoe “makkelijk” dingen zouden gaan, me juist hielp om meer ontspannen te zijn. Als ik bijvoorbeeld wist dat het slaapritme van mijn baby kon verspringen, raakte ik niet meteen in paniek als er een onrustige nacht tussen zat. Het was nu eenmaal onderdeel van het leerproces.
Zoek betrouwbare informatie
Als iets mij geruststelt, is het wel weten dat ik niet alleen op mijn eigen gevoel hoef af te gaan. Informatie opzoeken kan helpen om twijfels te verkleinen, mits je die info uit een betrouwbare bron haalt. Ik heb weleens middernachtelijke zoektochten op het internet gehouden, alleen om tussen vreemde adviezen te belanden die me nog onzekerder maakten. Je herkent het misschien wel: elk forum geeft net weer andere tips. Toch kunnen bepaalde platformen en ondersteuningspunten écht waardevol zijn.
- Gespecialiseerde websites van zorginstellingen
- Boeken over baby-opvoeding of het vinden van je eigen opvoedstijl baby
- Tips van ervaren ouders of deskundigen op YouTube of in podcasts
- Oudergroepen waar professionals modereren en waar onzinnige geruchten snel worden rechtgezet
Voor praktische spullen om het dagelijks leven makkelijker te maken, kijk ik zelf graag bij bol.com. Een goede draagdoek of een softbal om later mee te spelen is niet meteen een magische oplossing, maar het kan het leven wél net wat lichter maken. Een van mijn favoriete aankopen was een beknopt opvoedboek dat me vooral hielp bij het stap-voor-stap leren hoe baby opvoeden speels en warm kan blijven.
Praat over je zorgen
Het kan een opluchting zijn om je onzekerheid uit te spreken, zelfs al vind je het misschien wat spannend. En geloof me, je bent niet zwak als je steun zoekt. We houden allemaal van dat “ik kan het zelf wel”-gevoel, maar er is niets mis mee om af en toe te zeggen: “Ik ben gewoon even raad nodig.” Ik herinner me een moment dat ik dacht dat mijn kindje bijna nooit lachte. Ik voelde me rot en ging erover praten met een vriend die zelf drie kinderen heeft. Hij stelde me gerust met allerlei anekdotes over hoe elk kind een eigen tempo heeft. Daar haalde ik zoveel vertrouwen uit dat mijn twijfel vanzelf verminderde.
- Praat met je partner of een familielid, als dat goed voelt.
- Deel in een (online) oudergroep hoe jij [omgaat met onzekerheid als ouder].
- Schroom niet om je ervaringen te bespreken met een professional, zoals een consultatiebureau-arts of kinderpsycholoog.
Sommige ouders geven aan dat ook een anonieme hulplijn kan helpen, zoals ze in verschillende landen van Parents Helping Parents gebruikmaken. Ondanks dat dit in Nederland niet altijd hetzelfde is geregeld, laat het wel zien hoe belangrijk het is dat je met iemand kunt praten. Gewoon het idee dat er iemand is die luistert, geeft rust.
Stel haalbare doelen
Zekerheid kun je niet afdwingen, maar wat je wél kunt doen, is heldere, kleine doelen stellen. Bij mij kwam de onzekerheid vaak voort uit het idee dat alles één groot mysterie was. Door kleine “tussenstappen” te formuleren, voelde ik meer controle. Stel, je baby huilt vaak en je wilt beter snappen wanneer hij wat nodig heeft. Dan kan een plan er ongeveer zo uitzien:
- Schrijf een week lang op welke signalen je baby geeft, en hoe je erop reageert.
- Kijk of er een patroon te ontdekken is, bijvoorbeeld bij honger of vermoeidheid.
- Probeer één nieuwe reactie uit, zoals responsief reageren baby door direct te troosten, of juist even af te wachten als je vermoedt dat hij alleen jengelt omdat hij graag aandacht wil.
- Evalueer na een paar dagen (met jezelf of samen met iemand anders) of het iets oplevert.
Door deze mini-stappen werd het voor mij behapbaar. Ik leerde dat signalen van je baby herkennen misschien wel een uitdaging is, maar zeker geen onmogelijke missie. Zo merk je dat een beetje experimenteren en evalueren de weg naar meer vertrouwen vrijmaakt.
Gebruik praktische strategieën
Ik las op een gegeven moment over hoe verschillende psychologische concepten ouders kunnen helpen om te gaan met onzekerheid. Bijvoorbeeld, als je “tolerantie voor ambiguïteit” ontwikkelt, accepteer je dat sommige dingen nu eenmaal niet zwart-wit zijn. Dit kan juist rust geven. Er zijn ook ouders die een lage “need for cognitive closure” hebben: zij kunnen openblijven staan voor meerdere oplossingen, zonder meteen “een vast antwoord” nodig te hebben. Zo leer je jezelf en je kindje steeds beter kennen.
Maak kleine stappen
Alles in één keer perfect willen doen, geeft stress. Als ik zo’n bui heb waarbij ik denk dat ik elke voedingsmethode, ieder slaaptrucje, plus alle pedagogische theorieën moet perfectioneren, dan raak ik overbelast. Dan helpt het me om letterlijk in micro-stapjes te denken:
- Kies één focus per week (bijv. slaaptraining of voeding).
- Houd je bevindingen dagelijks kort bij in een notitie op je telefoon.
- Dwing jezelf niet tot grootse veranderingen, maar probeer telkens één ding.
Vergelijk het met het inrichten van je huis. Je begint misschien met de woonkamer, en pas daarna ga je naar de slaapkamer. Zo bouw je geleidelijk aan meer kennis op over wat werkt voor jou en je baby.
Creëer micro-beloningen
Wist je dat veel ouders, of ze nu onzeker zijn over opvoedingsproblemen baby of over het dagritme baby, baat hebben bij kleine beloningen? Uiteindelijk willen we allemaal dat onze baby goed slaapt, zich fijn voelt en tevreden is. Maar dat eindresultaat ligt niet altijd direct binnen handbereik. Door jezelf tussentijds te trakteren wanneer je een kleine mijlpaal behaalt, blijf je gemotiveerd. Bij mij hielp het om bijvoorbeeld te zeggen: “Als ik vandaag heb ontdekt waarom mijn baby steeds in de ochtend huilt, mag ik vanavond een extra lange douche nemen.” Klinkt simpel, maar het creëert toch dat gevoel van “Hey, ik doe ertoe.”
Blijf flexibel in je aanpak
Bij baby’s is er eigenlijk maar één constante factor: alles kan morgen weer anders zijn. Die gedachte geeft me soms rust, omdat ik niet alles hoef te controleren. Tegelijkertijd kan het ook onzekerheid vergroten. Hoe blijf je dan flexibel? Hier zijn wat ideeën uit mijn eigen ervaringen:
- Pas je routine aan als dat nodig is
Ik hou zelf van structuur, maar ik leerde dat een schema elke paar weken moet worden bijgesteld. Zodra er een groeispurt of doorkomende tandjes opduiken, kan alles op zijn kop staan. Wees niet bang om de planning los te laten als je kindje duidelijk iets anders nodig heeft. - Sta open voor nieuwe inzichten
Ik heb mezelf vaker betrapt op star vasthouden aan een aanpak die “vroeger werkte.” Terwijl mijn baby allang gegroeid was en andere behoeften had. Door open te staan voor feedback en nieuwe tips, voorkom ik dat ik in oude gewoontes blijf steken. - Durf hulp te vragen
Flexibiliteit betekent ook: toegeven dat je niet alles alleen hoeft te doen. Familie, vrienden, online communities, of een cursus over zachte opvoeding baby kan die extra steun bieden.
Veelvoorkomende twijfels en mogelijke oplossingen
In de loop der tijd ben ik veel ouders tegengekomen met vergelijkbare zorgen. Hieronder vind je een klein overzicht in tabelvorm van veelvoorkomende twijfels, plus mogelijke oplossingen die ik of andere ouders als nuttig hebben ervaren:
| Twijfel | Mogelijke oplossing |
|---|---|
| “Slaapt mijn baby genoeg?” | – Houd een kort slaapdagboek bij. |
- Overleg met het consultatiebureau.
- Experimenteer met een vast avondritueel baby. |
| “Hoe pak ik driftbuien aan?” | – Kijk of het een baby driftbui is of gewoon ongenoegen. - Bied nabijheid, troost of leid af.
- Een knuffel kan soms de spanning wegnemen. |
| “Mijn baby lijkt me niet te begrijpen” | – Praat rustig en duidelijk, check praten tegen baby. - Observeer lichaamstaal baby herkennen.
- Gebruik korte zinnetjes en herhaal woorden. |
| “Is mijn aanpak te streng of te zacht?” | – Ontdek jouw opvoedstijl baby. - Sta open voor mildere alternatieven, zoals zachte opvoeding baby.
- Spreek af met je partner hoe jullie regels vormgeven. |
| “Twijfel of mijn baby zich hecht” | – Besteed extra aandacht aan hechting baby. - Veel knuffelen, oogcontact maken en communiceren met je baby.
- Check of er sprake kan zijn van onrust of overprikkelde baby. |
| “Hoe ga ik om met huilen?” | – Onderzoek of het honger, pijn of vermoeidheid is. - Probeer hoe reageer je op huilen baby.
- Soms helpt het om even rond te lopen of zachtjes te wiegen. |
| “Ik ben bang niet goed genoeg te zijn als moeder/vader.” | – Praat erover met anderen of zoek professionele hulp. - Houd voor ogen dat fouten maken menselijk is.
- Bedenk positieve affirmaties, zoals “Ik leer en groei elke dag.”
Deze tabel is natuurlijk geen kant-en-klare oplossing voor elke situatie, maar ik merk dat een overzicht helpt om niet te blijven hangen in piekergedachten.
Onzekerheid in zware situaties
Voor sommige ouders is de onzekerheid extra intens, bijvoorbeeld als je baby een chronische aandoening heeft of als er andere medische zorgen spelen. Uit onderzoek blijkt dat tussen de 10% en 30% van de kinderen in de VS leeft met een chronische ziekte of beperking. Voor hun ouders kan de wanhoop soms groot zijn. Er is dan onzekerheid over wat de impact zal zijn op de dagelijkse routine, maar ook over wat de toekomst brengt. Het is logisch als je je daar bezorgd of verdrietig over voelt.
- Veel ouders van kinderen met ernstige aandoeningen geven aan dat online steun en lotgenotencontact troost biedt, maar ook angst kan voeden.
- Probeer open te communiceren met artsen en specialisten. Als je merkt dat je vragen onbeantwoord blijven, wees niet bang om ze opnieuw te stellen.
- Blijf realistische doelstellingen maken, bijvoorbeeld rond medicatietijden, slaapritme of lichaamlijke verzorging.
Vanuit mijn eigen kleine wereldje begrijp ik dat je je soms verloren kunt voelen in medische termen en tegenstrijdige adviezen. Ik heb ervaren dat het maken van een lijstje met concrete vragen en zorgen een gesprek met een arts een stuk doelgerichter kan maken. En vergeet niet dat je als ouder ook zelfzorg verdient: een slaaptekort oplopen en constant stressen helpt niemand.
Tips om je mindset te versterken
Naast praktische oplossingen heb ik gemerkt dat mijn persoonlijke mindset echt een groot verschil kan maken. Het is die innerlijke stem die ofwel zegt: “Ik kan dit, stap voor stap,” ofwel: “Ik doe alles verkeerd.” Hieronder een paar dingen die voor mij werken:
- Herinner jezelf aan eerdere overwinningen
Soms neem ik bewust even de tijd om na te denken over iets wat me eerst ook lastig leek, maar wat uiteindelijk gelukt is. Het kan iets kleins zijn (bijvoorbeeld “Ik heb mijn baby een nieuwe groentesoort leren eten”), maar het geeft wel vertrouwen. - Onderken dat niet alles maakbaar is
Bepaalde zaken kun je niet veranderen, hoe graag je ook zou willen. Bijvoorbeeld wanneer je kindje regelmatig last heeft van krampjes, of als er een onvoorspelbaar element is in jullie dag. Je kunt wel de omstandigheden optimaliseren en liefdevol blijven reageren. - Oefen met zelfcompassie
Het is makkelijk om jezelf te beschuldigen. “Had ik maar eerder dit of dat gedaan.” Maar echt, probeer mild te zijn voor jezelf. Doe alsof je je beste vriendin geruststelt en pas dezelfde woorden op jezelf toe. - Zoek positieve input
Op social media is er genoeg wat je onzeker maakt. Maar er zijn ook accounts en kanalen die je een steuntje in de rug geven. Zoek bewust naar communities die de nadruk leggen op steun en erkenning van die worstelingen, in plaats van enkel succesverhalen.
Combineer kennis en intuïtie
Ik heb geleerd dat je intuïtie als ouder een belangrijke raadgever kan zijn, maar soms kun je ook last hebben van “valse alarmen” uit angst of stress. Daarom helpt het om intuïtie te combineren met kennis. Zoek bijvoorbeeld een balans tussen aanvoelen wat je baby nodig heeft en checken bij een professional of bij betrouwbare bronnen of jouw aanpak in de praktijk ook veilig en gezond is.
- Luister naar je buikgevoel: je merkt meestal zelf aan je kindje of hij zich prettig voelt.
- Toets je bevindingen aan objectieve informatie: over baby opvoeden is veel geschreven, en dat kan structuur geven in wat je intuïtief al voelde.
- Wees niet bang om bij te sturen: als je merkt dat iets niet werkt, is dat geen bewijs van falen. Je past het gewoon weer aan.
Zelf had ik bijvoorbeeld het gevoel dat mijn baby gevoelig was voor overprikkeling. Ik ging op onderzoek uit, las over overprikkelde baby en merkte dat verschillende tekenen matchten met mijn observaties. Door die info wist ik hoe ik mijn kleintje kon helpen kalmeren en tegelijkertijd bouwde ik vertrouwen op in mijn eigen intuïtie.
Wees niet bang voor imperfecties
Perfectionisme en onzekerheid gaan vaak hand in hand. Je wilt alles zo goed doen, maar juist die drang naar perfectie kan verlammend werken. Ik heb geleerd dat het écht oké is als iets niet direct lukt. Soms heeft mijn kindje een paar middagen achter elkaar slecht geslapen, en dan denk ik direct: “Wat doe ik verkeerd?” In werkelijkheid kan het iets simpels zijn, zoals doorkomende tandjes of een kleine verkoudheid.
- Probeer “goed genoeg” als nieuw motto.
- Fouten maken is normaal. Eigenlijk zijn het leermogelijkheden.
- Leg de lat niet zo hoog dat je er zelf ziek van wordt.
Misschien herken je het beeld: je scrollt door plaatjes van stralende gezinnen, met baby’s die lachen en de perfecte fotogenieke outfits dragen. Realiseren dat je eigen realiteit anders is (lees: rommelige huiskamer, spuugdoekjes overal, huilende baby) kan je kwetsbaar maken. Toch is dat de echte wereld. En imperfecties zijn helemaal geen teken van falen, maar een teken dat we mens zijn.
Hulpmiddelen en extra ondersteuning
Er is een scala aan hulpmiddelen mogelijk om iets te doen aan onzekerheid. Van apps die je ondersteunen bij voedings- of slaapschema’s tot simpele checklists om te achterhalen waarom je kind nu echt huilt.
- Apps en digitale hulpmiddelen: Er bestaan apps die je helpen bij het bijhouden van voedingen, verschoningen en slaaptijden. Die overzichten kunnen je gemoedsrust geven, omdat je patronen sneller ziet.
- Steungroepen: Ouders die dezelfde uitdagingen ervaren, delen vaak bruikbare tips. Soms kom je erachter dat iemand in jouw omgeving precies dezelfde twijfels had, en dat voelt als een pak van je hart.
- Workshops of oudertrainingen: Dit kan variëren van korte infoavonden bij het consultatiebureau tot uitgebreide cursussen over opvoeding baby. Het gaat niet om “gefinisht” worden als beste ouder, maar om nieuwe ideeën opdoen.
Zelf ontdekte ik bijvoorbeeld een workshop over grenzen stellen baby waarin ik leerde hoe ik nee kon zeggen op een manier die bij mijn kind én bij mijn eigen waarden paste. Dat soort kennis zorgt ervoor dat je steeds meer tools in je “oudergereedschapskist” krijgt en daar haal je dan weer zelfvertrouwen uit.
Voorbeelden uit zorgervaringen
Ouders van zieke kinderen lopen tegen enorme onzekerheid aan, vooral als het gaat om de toekomst. Uit onderzoek blijkt dat ouders van kinderen met hematologische kanker vaak met onbeantwoorde vragen zitten over behandeling of gevolgen op de lange termijn. Hematologische kankers zoals leukemie en lymfeklierkanker vormden 39% van alle kinderkankers bij kinderen onder de 20 jaar tussen 2013 en 2017 in de VS. Je kunt je voorstellen hoe heftig dat is.
Deze ouders gaven aan dat-ze informatie op internet zochten en in contact kwamen met lotgenoten. Die strategie kan helpen, maar kan ook extra stress veroorzaken. Ik herken dat wel… soms geeft extra kennis je kracht, soms kan het je beangstigen. In zulke situaties is professionele begeleiding en open communicatie met artsen cruciaal. Ook het delen van zorgen in steun- of oudergroepen kan je het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat.
Sleutels tot veerkracht
Juist in die momenten dat ik dacht “Het lukt me niet,” ontdekte ik dat veerkracht niet betekent dat alles eenvoudig wordt, maar dat je manieren vindt om om te gaan met de hobbels. In psychologisch onderzoek lees je dat mensen met een “uncertainty-oriented” mindset trauma’s of onverwachte situaties benaderen als leermogelijkheden. Hoe kun je dat zelf toepassen?
- Zie een terugval niet direct als een mislukking. Het is informatie: “Oké, dit werkte dus niet, wat kan ik nu anders proberen?”
- Neem af en toe afstand om je gedachten op een rij te zetten. Even de kinderwagen pakken en een blokje om lopen kan wonderen doen voor je hoofd.
- Zorg dat je op tijd je eigen rustmomenten inplant, want zonder jezelf op te laden, kun je niet blijven geven.
Ik ben ervan overtuigd dat we als ouder niet alleen worstelen, maar ook groeien door deze uitdagingen. Dat besef maakt me net een tikkeltje minder bang voor de “wat als…”-situaties.
Blijf leren en bijsturen
Het ouderschap is voortdurend in beweging. Je ontdekt bijvoorbeeld dat jouw kleine het ene moment dol is op sabbelen op een speelgoedje, om het de volgende dag helemaal te negeren. Het is een proces van uitproberen, evalueren, en weer aanpassen. Dat geldt ook voor je eigen emoties en onzekerheden.
- Stel jezelf af en toe de vraag: “Past deze aanpak nog bij ons?”
- Probeer open te blijven staan voor feedback: soms zie je zelf niet wat een ander wel opmerkt.
- Durf routines los te laten als ze niet meer werken.
Wat ik ook belangrijk vind, is dat je niet alles in één keer hoeft te veranderen. Het is prima om één focuspunt te kiezen waar je de komende periode aan wilt werken, of het nu gaat om het behoefte baby volgen of het vinden van een betere manier om hoe reageer je op huilen baby. Zo houd je de regie zonder jezelf te overladen.
Laat perfectionisme los en vier vooruitgang
Ik wil je nogmaals benadrukken: het is echt niet nodig om die denkbeeldige “perfecte ouder” te zijn. Sterker nog, dat streven jaagt je vaak alleen maar meer angst aan. Wat wel helpt, is leren inzien dat elke stap die je neemt richting meer rust en begrip, al een waardevolle stap is. Misschien voel je je vandaag nog onrustig, maar als je een klein verschil ziet in hoe je baby reageert op jouw nieuwe aanpak, omarm dat moment dan.
- Sta elke dag een seconde stil bij wat er goed ging.
- Benoem kleine successen hardop, desnoods zonder toehoorder: “Het lukte me vandaag om kalm te blijven toen hij huilde!”
- Gun jezelf de tijd om van fouten te leren.
Als ik terugkijk op mijn eigen eerste maanden als ouder, zie ik dat ik me enorm druk maakte over elk mini-teken van “afwijking” in het gedrag van mijn baby. Achteraf zie ik pas hoe ik, stapje voor stapje, leerde vertrouwen op mijn eigen kracht. En dat maakt me gewoon trots.
Ga door, ook als de twijfel blijft
Twijfel hoort er nu eenmaal bij. Zelfs als je alle onderzoeken leest en bij elke oudercursus vooraan zit, blijft er altijd wel iets onduidelijk. Je kind groeit, ontwikkelt en gaat nieuwe fases in. Daar horen nieuwe onzekerheden bij. Maar net als ik, kun je leren varen op het idee dat je gaandeweg steeds beter omgaat met onzekerheid als ouder. Je blijft uitproberen, en het mooie is dat je kind jou daarin ook laat weten wat wel en niet werkt.
Ik geloof dat we niet moeten wachten tot we ons 100% zeker voelen, want dan begin je misschien nooit. In kleine stappen, met heel wat vallen en opstaan, leer je onderweg precies wat bij jouw gezin past. En soms is het genoeg om tegen jezelf te zeggen: “Ik doe mijn best, ik ben een goede ouder, en het is oké om af en toe niet te weten wat ik moet doen.” Dat is niet falen, dat is mens-zijn.
Dus ja, er zal ongetwijfeld een moment komen waarop ikzelf weer een nieuwe vraag heb: “Waarom slaapt mijn kindje nu ineens toch weer minder?” Het verschil is dat ik weet dat ik er doorheen zal komen, net als de vorige keer. Met een combinatie van luisteren naar mijn kind, praten met anderen, en wat eigen proef-en-verbeterwerk.
En wanneer de twijfel opspeelt… tja, dat betekent vaak dat je wéér iets nieuws aan het leren bent. Ik zie het dan niet meer als een vervelende hobbel, maar als een teken van groei. Laat dat ook jouw gedachte zijn. We zijn in dit avontuur niet alleen, en als ik een ding weet, is het dat je al mijlenver bent gekomen door simpelweg dagelijks voor je kindje te zorgen. Alles begint met één stap, en die heb jij allang gezet. Ga zo door, je doet het goed!